Vandaag had ik een afspraak met de bedrijfsarts; telefonisch of via teams. Jep 1 van de 2 dat betekent continue je mail checken of je geen link gekregen hebt om via teams het gesprek met haar te doen. Om half 10 was de afspraak en aangezien ik nog geen link gekregen had, ging ik er maar van uit dat we telefonisch elkaar zouden spreken. 5 over half 10 belde ze mij en we hadden in totaal een gesprek van 11 1/2 minuut met elkaar. Het was snel duidelijk voor haar dat er nog geen progressie in zat qua belastbaarheid en dat de belastbaarheid mogelijk ook minder wordt zodra de therapieën van start gaan bij Interaktcontour.
Het re-integrerend werken wat ik nu doe lukt en dat proberen we dan ook zo vol te houden. Uiteindelijk herhaalde ze in het kort mijn dossier en zei dat het waarschijnlijk eindigen wordt bij de WIA. Slik dat voelde even als een klap in mijn gezicht. Niet omdat ik daar zelf ook niet al aan gedacht had, maar toch als je de bedrijfsarts dit zo hard op hoort zeggen dan komt dat wel even binnen. Eerlijk gezegd kon ik wel janken zo hard kwam het binnen maar ik hield mij zoals altijd groot. Ik haalde diep adem, slikte een aantal keren en vroeg vriendelijk doch dringen aan mijn tranen om terug te gaan. Die eeuwige strijd met mijzelf.......
Ik benoemde naar de bedrijfsarts dat manlief en ik hier ook rekening mee houden dat het zo gaat eindigen. En nee dit is niet wat ik wil maar meer lukt en gaat niet op dit moment. Mijn lijf laat bij de minst of geringste inspanning merken dat dat veel energie kost en/of nog niet lukt. En ja dat is frustrerend want ik wil zo graag meer, ik wil zo graag dat het anders was, ik wil zo graag dat de tijd terug gedraaid kan worden echter kan dat niet. Dit is wat het is nu en daar heb ik mee te moeten dealen. Ik probeer dan ook elke keer streng te zijn voor mijzelf en te zeggen dat rusten ook hard werken is en dat dat is wat ik nu nodig heb. Na 4,5 jaar elke dag aan topsport gedaan te hebben is het nu tijd om te herstellen, te rusten en lief te zijn voor mijzelf.
Iets wat ik niet makkelijk vind en wat ik niet makkelijk doe. Ik hoop dat de vakantie mij daarbij gaat helpen. Even uit het ritme van de dingen die moeten zoals therapieën en re-integrerend werken, even los van alles. Wie weet vind ik daar dan de rust die ik zoek.
Reactie plaatsen
Reacties