De eerste week bij Hersensz zit erop! Lang heb ik hier naar uitgekeken en nu was het eindelijk zover deze week. Op woensdag startte we de ochtend met het cognitieve gedeelte. Goed om vooraf even te vermelden dat naast de therapeut altijd een ervaringsdeskundige aanwezig is. Dit zijn mensen met hersenletsel die het programma Hersensz al doorlopen hebben. Zij zijn er om ons ook te prikkelen, scherpe vragen te stellen, ervaringen te delen, etc.

Keuzes maken… soms voelt het eenvoudig: kies ik rode of groene druiven, ga ik voor zoet of pitloos, wat eten we vandaag, welke route neem ik tijdens mijn wandeling? Maar er zijn momenten dat de keuzes die voor mij liggen niet zo licht voelen. Keuzes die mijn leven kleuren en waarvan ik de gevolgen nog jaren meedraag.Toen ik in november 2024 de diagnose borstkanker kreeg, stond mijn wereld op zijn kop. Ineens kwamen er allerlei beslissingen op mij af: welke behandeling kies ik, laat ik me opereren, welke medicijnen ga ik slikken? Veel daarvan lag in handen van artsen, maar toch moest ik telkens weer instemmen, ja zeggen tegen een pad waarvan ik de afloop niet kende.In die momenten heb ik veel steun ervaren – van manlief, maar ook in stilte bij mijn geloof. Niet omdat ik een duidelijke stem uit de hemel hoorde die zei wat ik moest doen, maar omdat ik in mijn gebed mijn zorgen en twijfels kon neerleggen. Soms gaf dat rust: een innerlijk weten dat ik de juiste stap zette. Soms ook niet, en dan mocht ik leren dat wachten óók een keuze kan zijn.Tijdens mijn ziekteproces, maar zeker ook daarna, leerde ik dat mijn geloof mij helpt te vertrouwen dat ik niet alles alleen hoef te dragen. Zelfs nu ik nog vijf jaar nabehandeling voor me heb, weet ik dat ik niet in mijn eentje door dit proces ga. Hij gaat samen met mij op pad. Hij laat nooit mijn hand los.Morgen start ik met een nieuwe behandeling bij InteraktContour: Hersensz, voor mijn hersenletsel dat ik opliep door mijn beroerte in november 2020. Ik heb er veel zin in, maar vind het ook reuze spannend. Het voelt alsof ik een donker bos inloop met een heel klein lampje in mijn hand. Ik zie niet het hele pad dat ik mag bewandelen, maar telkens genoeg licht om de volgende stap te zetten.Ik weet dat ik mag vertrouwen op Hem, dat Hij als mijn Kompas de weg zal wijzen. Ik mag erop vertrouwen dat als ik een keuze moet maken, Hij mij leidt en zachtjes fluistert: “Deze kant op, vertrouw Mij maar.”

24 jaar lang ben ik met deze lieve man, @lodewijk_slofstra, getrouwd. Lief en leed, hobbels en dalen, tijdens ziekte en gezondheid, 5 verhuizingen, kamperen in tenten, een caravan en camper, alles heeft onze liefde doorstaan.Lieve Lo ik hou van je ook al vind ik je soms onuitstaanbaar. Dankjewel voor alles wat je mij gegeven hebt, voor onze mooie zonen, voor onze liefde, voor het naast me staan als ik het moeilijk had. Voor het blijven houden van mij ondanks dat ik weer knorrig ben geweest.Ik kijk uit naar alle jaren die nog voor ons liggen samen. Lieve Lo ik hou van jouGeloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde (1 Korinthie 13:13)

Een nieuwe dag breekt aan als ik vanochtend mijn ogen open; tijd voor Stille Tijd. De slechte nachten en het naar wakker worden ben ik reeds gewend al blijft het niet fijn! Omdat ik vanuit mijn slaaptherapie geleerd heb dat het bed om te slapen is, stap ik over het algemeen na wat rekken en strekken en vooral veel knuffelen met Joep, al snel mijn bed uit.

Vermoeid en met zere spieren van het sporten plof ik neer in mijn stoel buiten. Thee in de hand, telefoon naast me. Ik wil rusten, misschien zelfs een dutje doen, maar mijn hoofd blijft malen. Ogen dicht, ademhaling volgen… het helpt niet. Muziek in mijn oortjes… nog meer onrust. Voor ik het weet scroll ik doelloos door Instagram en Facebook.

De volgende dag vertrokken we na het ontbijt als eerste naar, jep je raadt het al, een boodschappenwinkel. Deze vonden we vrij snel echter reden we verkeerd en daardoor moesten we even een omweg maken. Keren met een camper gaat namelijk niet zo makkelijk.

Benieuwd wat het is? Lees dan snel  verder.

Vandaag had ik een afspraak met de bedrijfsarts; telefonisch of via teams. Jep 1 van de 2 dat betekent continue je mail checken of je geen link gekregen hebt om via teams het gesprek met haar te doen. Om half 10 was de afspraak en aangezien ik nog geen link gekregen had,  ging ik er maar van uit dat we telefonisch elkaar zouden spreken.  5 over half 10 belde ze mij en we hadden in totaal een gesprek van 11 1/2 minuut met elkaar. Het was snel duidelijk voor haar dat er nog geen progressie in zat qua belastbaarheid en dat de belastbaarheid mogelijk ook minder wordt zodra de therapieën van start gaan bij Interaktcontour.

Lieve volgers, ik ga even offline voor de rest van de maand juli. Het is ook de maand waarin wij op vakantie gaan. De avonturen met onze camper kun je volgen via polarsteps. Mocht je dit willen, stuur mij dan een pb bericht dan stuur ik je de link toe. De reden dat ik even afstand neem ik dat ik merk dat mijn lijf nog steeds in de overlevingsstand staat. Er blijft onrust zitten in mijn lichaam en mijn hoofd. En ik weet dat het de tijd is om deze onrust aan te gaan en helder te krijgen voor mij zelf wat ik nu wil. Waar wil ik heen? Maar ook vooral wat is Zijn plan hierin? Welke talenten mag ik gaan gebruiken en gaan inzetten? Daarnaast is het ook tijd om te starten met afscheid te nemen wat wat niet meer is en wat er ook niet meer zal zijn. Sinds mijn beroerte ben ik aan het vechten, en als je mij al langer volgt dan weet je dat ik daar al eerder wat over schreef. Ik ben aan het vechten tegen mijzelf. Ik sta met mijn oude "ik" in de boksring en wil niks liever datgene terugkrijgen wat ik nu juist zo mis, wat ik nu niet meer kan! Het onbevangen leven, niet te hoeven plannen, niet te hoeven na te denken of ik iets wel of niet doe en vul maar in. Er is zoveel wat ik mis, wat niet meer lukt en wat ik nog wel graag zou kunnen. Echter weet ik ook dat dit niet meer terug komt. Ik wil stoppen met dat gevecht aan gaan. En wil ik gaan leven in het hier en nu! Ik wil mijn talenten gaan inzetten. Ik wil me bewust zijn van wat nog wel gaat en daar de focus opleggen. Echter ook daardoor het proces van rouwen aangaan wat hierbij hoort. En nee het rouwen zal niet zomaar alles oplossen. Dat is een proces en zal nooit helemaal stoppen. Echter ben ik er ook wel van overtuigd, dat als ik mijn nieuwe "ik" een plekje ga geven in mijn leven, dat ik ga zien wat zij allemaal te bieden heeft en dat ik dan nog eens verbaasd zal zijn hoe mooi en veel dat is! In deze maand juli wil ik daar een klein stapje in gaan maken. Dus mocht je nog tips en/of adviezen hebben hoe dit te doen dan lees ik ze graag. Ik zal in de maand juli zelf niks posten echter lees ik mogelijk wel jullie berichtjes en/of reageer ik hier op. Mogelijk plaats ik nog wel een blog op De Olijfboom maar ook dat weet ik niet. Dat is helemaal afhankelijk van de inspiratie en het moment. De link van mijn website vindt je in mijn bio. Lieve volgers dank voor het lezen tot hier en ik zie jullie in augustus weer. Liefs van mij

Boodschappen doen is nooit echt mijn hobby geweest. Toch probeer ik er het positieve van in te zien: ik ben er even uit, ik zet wat stappen, en meestal is het zo gepiept. De supermarkt zit immers om de hoek. Dus met een lijstje in mijn telefoon ging ik op pad om eten voor vandaag in huis te halen. Ik had het slim gepland: net voordat alle mama’s met kinderen uit school de winkel binnen zouden stromen. Want hoe leuk ik kinderen ook vind, een winkel vol krijsende, huilende en gillende kinderen… liever niet.

Tsja tante Annie schreeuwde er weer lekker op los vanochtend toen ik besloot te gaan fietsen. "NIET DOEN het is veelste warm! Ga nou niet je spieren doen nog zeer van gisterenavond! Je hebt slecht geslapen rusten is beter! Je hebt al zoveel prikkels gehad gisterenavond! Het is super druk iedereen gaat fietsen!" Etcetera Etcetera. Ja die tante Annie kan er wat van.