Vandaag had ik een afspraak met de bedrijfsarts; telefonisch of via teams. Jep 1 van de 2 dat betekent continue je mail checken of je geen link gekregen hebt om via teams het gesprek met haar te doen. Om half 10 was de afspraak en aangezien ik nog geen link gekregen had,  ging ik er maar van uit dat we telefonisch elkaar zouden spreken.  5 over half 10 belde ze mij en we hadden in totaal een gesprek van 11 1/2 minuut met elkaar. Het was snel duidelijk voor haar dat er nog geen progressie in zat qua belastbaarheid en dat de belastbaarheid mogelijk ook minder wordt zodra de therapieën van start gaan bij Interaktcontour.

Lieve volgers, ik ga even offline voor de rest van de maand juli. Het is ook de maand waarin wij op vakantie gaan. De avonturen met onze camper kun je volgen via polarsteps. Mocht je dit willen, stuur mij dan een pb bericht dan stuur ik je de link toe. De reden dat ik even afstand neem ik dat ik merk dat mijn lijf nog steeds in de overlevingsstand staat. Er blijft onrust zitten in mijn lichaam en mijn hoofd. En ik weet dat het de tijd is om deze onrust aan te gaan en helder te krijgen voor mij zelf wat ik nu wil. Waar wil ik heen? Maar ook vooral wat is Zijn plan hierin? Welke talenten mag ik gaan gebruiken en gaan inzetten? Daarnaast is het ook tijd om te starten met afscheid te nemen wat wat niet meer is en wat er ook niet meer zal zijn. Sinds mijn beroerte ben ik aan het vechten, en als je mij al langer volgt dan weet je dat ik daar al eerder wat over schreef. Ik ben aan het vechten tegen mijzelf. Ik sta met mijn oude "ik" in de boksring en wil niks liever datgene terugkrijgen wat ik nu juist zo mis, wat ik nu niet meer kan! Het onbevangen leven, niet te hoeven plannen, niet te hoeven na te denken of ik iets wel of niet doe en vul maar in. Er is zoveel wat ik mis, wat niet meer lukt en wat ik nog wel graag zou kunnen. Echter weet ik ook dat dit niet meer terug komt. Ik wil stoppen met dat gevecht aan gaan. En wil ik gaan leven in het hier en nu! Ik wil mijn talenten gaan inzetten. Ik wil me bewust zijn van wat nog wel gaat en daar de focus opleggen. Echter ook daardoor het proces van rouwen aangaan wat hierbij hoort. En nee het rouwen zal niet zomaar alles oplossen. Dat is een proces en zal nooit helemaal stoppen. Echter ben ik er ook wel van overtuigd, dat als ik mijn nieuwe "ik" een plekje ga geven in mijn leven, dat ik ga zien wat zij allemaal te bieden heeft en dat ik dan nog eens verbaasd zal zijn hoe mooi en veel dat is! In deze maand juli wil ik daar een klein stapje in gaan maken. Dus mocht je nog tips en/of adviezen hebben hoe dit te doen dan lees ik ze graag. Ik zal in de maand juli zelf niks posten echter lees ik mogelijk wel jullie berichtjes en/of reageer ik hier op. Mogelijk plaats ik nog wel een blog op De Olijfboom maar ook dat weet ik niet. Dat is helemaal afhankelijk van de inspiratie en het moment. De link van mijn website vindt je in mijn bio. Lieve volgers dank voor het lezen tot hier en ik zie jullie in augustus weer. Liefs van mij

Boodschappen doen is nooit echt mijn hobby geweest. Toch probeer ik er het positieve van in te zien: ik ben er even uit, ik zet wat stappen, en meestal is het zo gepiept. De supermarkt zit immers om de hoek. Dus met een lijstje in mijn telefoon ging ik op pad om eten voor vandaag in huis te halen. Ik had het slim gepland: net voordat alle mama’s met kinderen uit school de winkel binnen zouden stromen. Want hoe leuk ik kinderen ook vind, een winkel vol krijsende, huilende en gillende kinderen… liever niet.

Tsja tante Annie schreeuwde er weer lekker op los vanochtend toen ik besloot te gaan fietsen. "NIET DOEN het is veelste warm! Ga nou niet je spieren doen nog zeer van gisterenavond! Je hebt slecht geslapen rusten is beter! Je hebt al zoveel prikkels gehad gisterenavond! Het is super druk iedereen gaat fietsen!" Etcetera Etcetera. Ja die tante Annie kan er wat van.

Vrijdag 13 juni was het zover: ik had mijn afspraak bij Vivisol voor het aanmeten van mijn CPAP. Ik vond het allemaal best spannend, mede omdat ik het snel benauwd krijg als mijn mond en/of neus wordt afgedekt. Ik had geen flauw idee hoe dat zou zijn met zo’n apparaat. Maar goed, alles voor het goede doel: minder of geen ademstops meer in de nacht, met wie weet als resultaat dat ik goed slaap, uitgerust wakker word en overdag meer energie heb. We gaan het zien.

Vandaag is het de 38e Cancer Survivors Day. Een dag waarop we wereldwijd stil staan bij iedereen die kanker overleven echter ook bij degene stil staan waarvan de wereld op zijn kop staat/stond door een kankerdiagnose. Inmiddels krijgt 1 op de 2 mensen te maken met kanker in zijn of haar leven. 1 op de 2!! Ik was er 1 van die 2! Ons leven stond ook op zijn kop toen ik in november 2024 te horen kreeg dat mijn diagnose hormoongevoelige borstkanker was.

Een half jaar na mijn diagnose borstkanker – en een intensieve reis met een borstbesparende operatie, bestraling en het begin van de nabehandeling met antihormoontherapie – rende ik vandaag de 5 kilometer in de LoveLifeRun in Almere. Niet voor een PR, maar om geld op te halen voor meer kankeronderzoek.

Tijdens mijn stille tijd vroeg ik God of Hij met mij op weg wilde gaan. Of Hij mij de weg wilde wijzen die ik mag gaan. Want eerlijk gezegd: ik voel me verdwaald. Alsof ik eindeloos rondjes draai op een rotonde, stuurloos, zonder te weten welke afslag goed is voor mij. Welk pad is mijn toekomst? Wat maakt mij gelukkig? Wat is haalbaar? En... welk pad heeft Hij voor mij bedoeld?

Na drie weken stilte trokken mijn hardloopschoenen me vandaag weer naar buiten. Na de 5 km Bruggenloop liep ik nog één keer, maar toen gooide een pittige bronchitis roet in het eten. Die is nog steeds niet helemaal verdwenen, maar over drie weken staat de LoveLifeRun in Almere op de planning. En als ik daar aan de start wil staan, moet ik nu echt weer gaan trainen.

Vandaag had ik mijn laatste intake bij Interaktcontour. Deze keer voor PMT. Naar aanleiding van al mijn drie intakes gaan ze overleggen of ze wat kunnen betekenen voor mij met hun programma Hersenz.

Hieronder vindt je het stappenplan van de donut. Je kunt deze heel makkelijk tekenen door eerst een rondje te maken met een passer of een ander rond voorwerp. Daarna een rondje in het midden en vervolgens teken je het glazuur van mijn foto na. Zodra je tevreden bent, pak je een kneedgum om de potloodlijnen wat lichter te maken. Heb je een gewone gum dep hier dan mee op de potloodlijnen.