Herfst; als je naar buiten kijkt dan kan het niet missen. We zitten er volop in. De blaadjes vallen van de bomen, de paddenstoelen poppen uit de grond en de eerste herfststorm is onderweg. De herfst is de tijd van loslaten en oogsten. Je komt het overal tegen deze wijsheid en tsja ik moet toegeven het is waar. Hoe mooi is het dan ook dat we nu met thema rouw en verlies bezig zijn. Jep je leest het goed "hoe mooi" schrijf ik want ik vindt het een mooi onderwerp hoe verdrietig, pijnlijk en lastig het ook is. 

Wat zag ik op tegen dit onderwerp. Ik vind het zo spannend om het over rouw en verlies te hebben. Ik ben zo bang dat ik dan alle controle verlies en alleen maar kan huilen; eigenlijk dat alle pijn en verdriet eruit komt die ik jarenlang opgekropt heb. En ja nu denk je lekker toch, lekker laten gaan, maar bedenk je dat mijn angst zo groot is dat ik het zo eng vindt om dit aan te gaan..... Want als ik dit aanga en de controle verlies, wat gebeurt er dan, wie ben ik dan nog, wat is er dan van mij over? En zo gaan er dan 1000 vragen door mijn hoofd heen. 

Al jaren loop ik rond met het idee voor het schrijven van een boek. Nee, niet 1 maar 3 boeken liggen op de plank, half af. Ik had het gevoel dat dit anders moest. 

Ik vond het in eerste instantie een lastige opdracht want wat staat symbool voor wat, wat wil je gaan vertellen en waar start jouw verhaal en waar laat je het eindigen. In de pauze heb ik dan ook nog wat erbij gelegd waardoor het uiteindelijk de onderste foto is geworden. Ik zal proberen hieronder de strekking van mijn verhaal te schrijven. Het wordt natuurlijk nooit helemaal zoals ik het daar vanuit mijn hart vertelde......

De laatste maand merk ik dat ik mij verdrietig voel als ik deze foto's langs zie komen. Ik zie wie ik was en wie ik nog graag zou zijn. Ik zie een krachtige Daan die vol van energie in het leven stond en uiteraard waren er tegenslagen maar die kon ik handelen. Nu zie ik mijzelf als iemand die angst heeft en veel stress en met onzekerheid de toekomst inkijkt. Er hoeft maar iets te gebeuren of ik ben uit balans! Schiet emotioneel uit mijn slof en voel de stress stijgen. Regelmatig ben ik bang dat ....

Week 3 stond bij Hersensz in het teken van coping. Coping is de manier van omgaan met stress en spanning. Voel jij je bij de omgang met stress een struisvogel of ben jij meer een vechtende leeuw? En is dit anders dan voor je hersenletsel? En welk ander dier zou jij wel willen zijn? Ik gaf aan dat ik wel een hond zou willen zijn. Die pakt zijn rust regelmatig op de dag, neemt de tijd tijdens een wandeling om her en der te snuffelen en laat zich horen als hij/zij iets wilt. Daarnaast is een hond altijd enthousiast als je thuis komt en zoekt een hond regelmatig genegenheid om geknuffeld te worden. Honden voelen goed aan wat er nodig is en ze zorgen goed voor zichzelf. Wat mij betreft kan ik daar nog veel van leren!

Controle houden over alles in je leven en daarbij hoge eisen stellen aan mijzelf. Het is mij niet onbekend echter kostte het uiteindelijk mij veel. Mijn dwang om controle te houden over alles; mijn kinderen, mijn partner, mijn werk en mijzelf zorgde er uiteindelijk voor dat ik de controle compleet verloor en uiteindelijk alleen nog maar kon huilen. Ik was compleet uitgepunt. Ik had mijn lichaam tot het uiterste gedreven alleen maar om te zijn wie ik dacht dat ik graag wilde zijn en om te zijn wie ik dacht dat ik het was. Hopelijk kun je mij nog volgen. 

In het hoofdstuk van deze week ging het over de gevolgen die hersenletsel heeft. Welke veranderingen heb ik waargenomen bij mijzelf, welke rollen zijn er veranderd ten opzichte van voor mijn hersenletsel, welke veranderingen waren/zijn positief en welke negatief. Heb ik nieuwe vaardigheden geleerd na het hersenletsel. We hebben het hier met elkaar in de ochtend over gehad. Het was allereerst weer fijn om bij elkaar te zijn en ook deze bijeenkomst was er veel herkenning en erkenning over en weer. En echt dit is zo fijn. Soms hoef je maar een paar woorden, zinnen te gebruiken en dan wordt je al begrepen door de ander. De tijd is in ieder geval wat mij betref omgevlogen.

Het onderzoek viel mee en tegen. Mee omdat ik gelijk aan de beurt was ondanks dat het nog geen tijd was, het sneller voorbij was dan ik gedacht had en het apparaat waar ik in moest minder eng was dan ik dacht.

De eerste week bij Hersensz zit erop! Lang heb ik hier naar uitgekeken en nu was het eindelijk zover deze week. Op woensdag startte we de ochtend met het cognitieve gedeelte. Goed om vooraf even te vermelden dat naast de therapeut altijd een ervaringsdeskundige aanwezig is. Dit zijn mensen met hersenletsel die het programma Hersensz al doorlopen hebben. Zij zijn er om ons ook te prikkelen, scherpe vragen te stellen, ervaringen te delen, etc.

Keuzes maken… soms voelt het eenvoudig: kies ik rode of groene druiven, ga ik voor zoet of pitloos, wat eten we vandaag, welke route neem ik tijdens mijn wandeling? Maar er zijn momenten dat de keuzes die voor mij liggen niet zo licht voelen. Keuzes die mijn leven kleuren en waarvan ik de gevolgen nog jaren meedraag.Toen ik in november 2024 de diagnose borstkanker kreeg, stond mijn wereld op zijn kop. Ineens kwamen er allerlei beslissingen op mij af: welke behandeling kies ik, laat ik me opereren, welke medicijnen ga ik slikken? Veel daarvan lag in handen van artsen, maar toch moest ik telkens weer instemmen, ja zeggen tegen een pad waarvan ik de afloop niet kende.In die momenten heb ik veel steun ervaren – van manlief, maar ook in stilte bij mijn geloof. Niet omdat ik een duidelijke stem uit de hemel hoorde die zei wat ik moest doen, maar omdat ik in mijn gebed mijn zorgen en twijfels kon neerleggen. Soms gaf dat rust: een innerlijk weten dat ik de juiste stap zette. Soms ook niet, en dan mocht ik leren dat wachten óók een keuze kan zijn.Tijdens mijn ziekteproces, maar zeker ook daarna, leerde ik dat mijn geloof mij helpt te vertrouwen dat ik niet alles alleen hoef te dragen. Zelfs nu ik nog vijf jaar nabehandeling voor me heb, weet ik dat ik niet in mijn eentje door dit proces ga. Hij gaat samen met mij op pad. Hij laat nooit mijn hand los.Morgen start ik met een nieuwe behandeling bij InteraktContour: Hersensz, voor mijn hersenletsel dat ik opliep door mijn beroerte in november 2020. Ik heb er veel zin in, maar vind het ook reuze spannend. Het voelt alsof ik een donker bos inloop met een heel klein lampje in mijn hand. Ik zie niet het hele pad dat ik mag bewandelen, maar telkens genoeg licht om de volgende stap te zetten.Ik weet dat ik mag vertrouwen op Hem, dat Hij als mijn Kompas de weg zal wijzen. Ik mag erop vertrouwen dat als ik een keuze moet maken, Hij mij leidt en zachtjes fluistert: “Deze kant op, vertrouw Mij maar.”