Wat ik radicaal besloot vandaag

Zoals beloofd zou ik nog terugkomen op wat ik vandaag radicaal besloot. Eerlijk gezegd vind ik het lastig om het onder woorden te brengen, maar ik ga het toch proberen.

Vanmiddag las ik in mijn boek een citaat van H.J. Brown:

“Als je de richting van de wind niet kunt veranderen, verander dan de stand van je zeilen.”

Die woorden kwamen binnen. Ze betekenen dat we geen controle hebben over externe omstandigheden — de wind — maar wél over hoe we ermee omgaan: hoe we onze zeilen zetten. Het richt de aandacht op wat wél mogelijk is. En precies dat raakte aan mijn besluit van vandaag.

Ik realiseerde me dat ik al zes jaar lang in de overlevingsstand sta. Zes jaar van vechten. Vechten om gezien te worden. Om te laten zien dat ik ondanks mijn beroerte nog steeds iets waard ben. Dat ik met mijn NAH echt nog wel een goede manager kan zijn. Vechten om alle ballen in de lucht te houden. Vechten tegen wat er niet meer is. Vechten tegen het vechten.

Steeds vaker had ik het gevoel te verdrinken. Ik greep naar alles wat als reddingsboei kon dienen: masterclasses, cursussen, trainingen — en ja, sommige leverden mij ook echt veel op. Maar toch bleef ik zoeken. Ik moest van mijzelf elke dag op de loopband, moest gezond eten, moest koken en boodschappen doen omdat mijn man het huishouden al op zich neemt. Ik moest mijn uren in de re-integratie snel opbouwen. Ik leefde mijn dagen niet meer, ik werd geleefd door alles wat ik van mijzelf moest. En hoe harder ik werkte, hoe meer ik het gevoel kreeg dat ik kopje onder ging.

Vandaag, tijdens een masterclass over de verbinding met je innerlijke zelf, besefte ik: dit moet echt anders. De knop moet om. Of, zoals Angela van insta het zo mooi verwoordde:
“Ga maar eens even gewoon op de bodem zitten. Stop met zoeken. Stop met je verzetten tegen alles en iedereen.”

Dat raakte de kern van mijn radicale besluit.
Ik wil stoppen met pleasen.
Stoppen met het iedereen naar de zin maken.
Stoppen met dingen doen om te bewijzen dat ik aan mijn herstel werk.
Stoppen met keihard werken en daarmee mijzelf — en de mensen van wie ik hou — kapot te maken.

Terwijl ik dit schrijf, rollen de tranen over mijn wangen. Het doet pijn om te beseffen dat het mij gewoonweg niet lukt om gelukkig te zijn. Dat maakt me verdrietig. Maar dit inzicht maakt ook iets anders wakker:
Er moet echt iets radicaal veranderen.

Ik wil NU leven. Niet over een paar maanden. Niet volgend jaar. NU.
Het leven is veel te kort om niet te leven.

Ik ben dankbaar dat ik binnenkort mag starten met het programma Hersenz van InteraktContour. En ik weet nu: ik wil met een aantal dingen stoppen. Ik mag op de bodem gaan zitten. Lief zijn voor mijzelf. Lief zijn voor mijn gezin. Alleen nog doen wat goed is voor ons. Het moeten laat ik los. Ik hoef het niet iedereen naar de zin te maken. Ik hoef niets meer te bewijzen.

En nee makkelijk zal dit niet zijn en het zal ook niet van de een op de andere dag lukken echter kan ik wel een start gaan maken. En de eerste stappen gaan zetten. Daarnaast weet ik dat er één ding is dat me telkens weer kracht geeft:
Hij is er. Hij gaat altijd met mij mee, wat mijn weg ook is.
Hij ziet elke traan die ik huil. Hij kent mijn pijn.
Bij Hem mag ik schuilen, altijd.

Het doet me denken aan dat mooie lied

U bent mijn schuilplaats Heer