Een half jaar na mijn diagnose borstkanker – en een intensieve reis met een borstbesparende operatie, bestraling en het begin van de nabehandeling met antihormoontherapie – rende ik vandaag de 5 kilometer in de LoveLifeRun in Almere. Niet voor een PR, maar om geld op te halen voor meer kankeronderzoek.
Na de Bruggenloop begin april had ik geen 5 km meer achter elkaar hardgelopen. Een flinke bronchitis hield me zelfs ruim drie weken helemaal van het lopen af. Maar goed, ondanks alles besloten we er vandaag voor te gaan. Ik had nog zes trainingen kunnen doen en had er vertrouwen in dat ik het zou halen. Een record liep ik zeker niet, maar daar ging het ook helemaal niet om – zeker niet bij deze run.
Rond 10 uur vanochtend vertrokken mijn man en ik richting Almere. Daar aangekomen haalde ik mijn startnummer en shirt op, en begon ik aan de warming-up. De laatste spetters vielen nog, maar rond het middaguur werd het droog en brak zelfs de zon door.
Om precies 12:00 uur klonk het startschot. Ik liep twee minuten later onder de startlijn door. Als (ex-)patiënten mochten wij vooraan starten, wat betekende dat ik veel te hard van start ging en al snel buiten adem was. Ik schoof naar de rechterkant van de weg, liet de grootste groep mij passeren en vond zo mijn eigen tempo terug. De eerste twee kilometer gingen aardig; ik wisselde stukjes hardlopen af met wandelen omdat ik zag dat mijn hartslag vrij hoog was. Ik blijf trouw aan het advies om niet in de twee hoogste hartslagzones te lopen vanwege mijn hoge bloeddruk. Achteraf bleek trouwens dat mijn zones iets zijn verbeterd – een fijne bijkomstigheid van het vele bewegen.
Toch was het lastig om een constant tempo vast te houden. Een groot deel van de route liep over smalle paadjes, waardoor inhalen vaak via het gras moest – niet ideaal. Bij kilometer 3 was er een waterpost; ik dronk een half bekertje, bang dat ik anders halverwege naar de wc zou moeten.
Toen gebeurde het. Mijn innerlijke dijken braken. Alles kwam ineens binnen: mijn borstkankerreis flitste als een timelapse voorbij. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik besloot even te wandelen, te ademen, mijn gezicht droog te vegen en mijn neus te snuiten. Ik wilde niet als een ‘wrak’ verder strompelen. Dus herpakte ik mijzelf. Neus in de wind, blik vooruit. En voordat ik het wist was daar kilometer 4 alweer.
De laatste meters liepen we het stadion in. Met muziek (of eigenlijk: herrie – waarom had ik mijn oortjes al uitgedaan?) werden we onthaald. Zo’n drie kwartier na de start liep ik onder de finishboog door. Het zat erop. Ik had het gedaan! Een supertrotse man stond me op te wachten – en uiteraard ben ik zelf ook ongelooflijk trots. Ik heb het toch maar mooi gedaan!
Dank aan al mijn sponsors en iedereen die me vanochtend een lieve boodschap stuurde. Jullie waren mijn onzichtbare steun in de rug. 💗
Reactie plaatsen
Reacties