Wat zag ik op tegen dit onderwerp. Ik vind het zo spannend om het over rouw en verlies te hebben. Ik ben zo bang dat ik dan alle controle verlies en alleen maar kan huilen; eigenlijk dat alle pijn en verdriet eruit komt die ik jarenlang opgekropt heb. En ja nu denk je lekker toch, lekker laten gaan, maar bedenk je dat mijn angst zo groot is dat ik het zo eng vindt om dit aan te gaan..... Want als ik dit aanga en de controle verlies, wat gebeurt er dan, wie ben ik dan nog, wat is er dan van mij over? En zo gaan er dan 1000 vragen door mijn hoofd heen.
Ik kan je zeggen, nu het vrijdag 16 uur is dan we met elkaar weer een enerverende week beleefd hebben. De nodige tranen zijn gelaten, mooie verhalen zijn gedeeld en wat hebben we weer veel geleerd met en van elkaar. Het is zo bijzonder om te zien dat we nog maar 5 weken met elkaar op pad zijn en al zo hecht zijn.
De eerste ochtend hebben we wat theorie doorlopen met elkaar en besproken hoe dat voor een ieder is. Zo hebben we in kleine groepjes de breuk in de levenslijn besproken. Wat betekende dat voor jou, wat gebeurde er. En weer valt het mij dan op dat ik dan heel staccato (zo noem ik het) mijn verhaal vertel. De feiten wat er gebeurd is en dan klaar. Geen emotie niks van dat alles.
In de terugkoppeling vertelde ik dit en terwijl ik het vertelde kwamen de tranen, het verdriet, de pijn, het gemis en kon ik niet meer stoppen met huilen. Zo verdrietig maar eigenlijk ook zo mooi dat er wat van al die pijn los kon komen.
In de pauze heb ik mijzelf echt bij elkaar moeten rapen. Ik heb me afgezonderd met koptelefoon en ben lekker gaan tekenen. Even in mijn eigen wereldje en dat hielp.
De middag was indrukwekkend, tsja weet eigenlijk niet of dat het goede woord is. We moesten met behulp van de materialen op de mat onze levenslijn met breuk uitbeelden. Een ieder legde zijn/haar verhaal neer. Daarna was het aan een ieder zijn/haar beurt om zijn/haar verhaal te delen met de groep. Alle verhalen hebben een grote indruk gemaakt op mij. Ik zal apart hiervan mijn verhaal delen in een volgend blog.
Op vrijdag mochten we aan de slag op de zogenaamde catwalk. We kregen een dienblad in onze handen en je liep langs de verschillende mensen die langs de mat bij materiaal stonden. Zij mochten materiaal erop doen bij jou en jij mocht aangeven wanneer je grens bereikt was. Tsja tis dat ik moest stoppen omdat ik pijn in de borst/oksel/arm kreeg maar anders was ik nog wel een rondje heen en weer gegaan. Gooi maar op die ballast ik draag het allemaal wel. Kenmerkend zoals ik de afgelopen 5 jaar geleefd heb; alle last op mij nemen en dragen en doorgaan of het nu wel of niet te veel is. Ik mag leren nee zeggen, ik mag leren loslaten, ik mag leren dat dat oké is en niet gelijk een afwijzing is, ik mag.......
Het was een leerzame en intensieve week waar de nodige tranen gevallen zijn. Tranen van verdriet, tranen van blijdschap, tranen van herkenning en erkenning. Ik ben dankbaar dat ik het programma mag volgen en ik ben ervan overtuigd dat het mij heel veel gaat brengen.
Reactie plaatsen
Reacties