Herfst; als je naar buiten kijkt dan kan het niet missen. We zitten er volop in. De blaadjes vallen van de bomen, de paddenstoelen poppen uit de grond en de eerste herfststorm is onderweg. De herfst is de tijd van loslaten en oogsten. Je komt het overal tegen deze wijsheid en tsja ik moet toegeven het is waar. Hoe mooi is het dan ook dat we nu met thema rouw en verlies bezig zijn. Jep je leest het goed "hoe mooi" schrijf ik want ik vindt het een mooi onderwerp hoe verdrietig, pijnlijk en lastig het ook is.
De herfst past mooi bij het thema van deze periode en mijn doel voor deze periode:
"ik geef mijzelf de ruimte om te rouwen maar ik zoek ook bewust naar wat ik nog wel kan."
Ik mag gaan leren loslaten en oogsten. Ik mag gaan rouwen!
En dan heb je dat besluit genomen maar hoe doe je dit dan? Waar ga je dan beginnen? En hoe ga ik dan om met die eeuwige blokkade die ik voel in mijzelf. Die blokkade die ervoor zorgt dat ik niet kan loslaten, de blokkade die ervoor zorgt dat ik alles heel stevig vasthoudt, de blokkade die ervoor zorgt dat ik de controle niet verlies. Want dat is het ik ben zo bang om dit rouwen aan te gaan. Mijn angst is zo groot dat ik bang ben om de controle te verliezen en daardoor niks meer waard ben....... Ik ben zo bang om compleet in te storten en alleen maar te kunnen huilen.....
Rouw en verlies zijn 2 woorden die ik de afgelopen 5 jaar overgeslagen heb. Ik ben keihard bezig geweest om te overleven en me best te doen om te laten zien dat ik allemaal, ondanks mijn hersenletsel, nog wel kan. Ik heb zo hard gewerkt hiervoor dat ik uiteindelijk oververmoeid thuis kwam te zitten vorig jaar. En toen ik dacht dat het wel weer ging, kreeg ik borstkanker en moest ik weer gaan vechten. Nee rouw en verlies daar nam ik de tijd niet voor.
En nu, nu mag ik van mijzelf hier doorheen gaan; mag ik gaan rouwen om wat er niet meer is, om wat er niet meer komen gaat. Ik mag gaan voelen, ik mag het gaan toelaten, ik mag boos zijn, ik mag schreeuwen, ik mag huilen, ik mag het doorleven en aangaan. En nee dit is niet na 1x klaar; rouwen is een proces het gaat stap voor stap met ups and downs.
Rouwen bij niet aangeboren hersenletsel gaat vooral om het verlies van wie ik was, verlies van mijn identiteit. Wie ben ik nu nog als ik niet meer kan wat ik vroeger deed? Een heftig proces want je neemt een klein beetje afscheid van je oude ik. Terwijl ik het zo optik voel ik de tranen weer komen. Als ik denk aan wat ik nog zo graag zou willen maar niet kan, als ik onder ogen zie wat er niet meer is en ook nooit meer gaat komen. Het maakt me zo intens verdrietig maar ook boos en angstig tegelijk.
Echter weet ik door hier wel de tijd voor te nemen, door mijn verhaal te schrijven en onder ogen te zien wat er niet meer is en ook niet meer komen gaat, dat het mij uiteindelijk gaat helpen om vanuit deze rouw en verlies te mogen gaan ontdekken wat ik dan wel nog kan, wat ik nog wel mag betekenen en wat ik waard ben. Want diep van binnen weet ik dat ik meer ben dan mijn niet aangeboren hersenletsel.
En ja dit klinkt nu heel mooi maar echt ik voel het wel zo! De eerste voorzichtige stappen in het rouwen zijn gezet. Ik denk dat het mij gaat helpen om er vooral ook over te schrijven, misschien wel creatief aan de slag te gaan echter wil ik het ook doorvoelen; diep van binnen en dat gebeurde vanochtend tijdens mijn hardlooprondje.
Zo bijzonder want ik twijfelde vanochtend enorm of ik wel op pad moest gaan en de blauwe lucht trok me naar buiten. Ik besloot bewust hard te lopen en nee dan bedoel ik niet het hardlopen op zichzelf maar vooral met mijn hoofd bezig te zijn met onderwerp rouw en verlies. Ik mocht van mijzelf gaan voelen en al nadenkend over wat er allemaal niet meer is en/of kan zijn werd ik overspoeld door een golf van pijn, boosheid maar vooral van verdriet. De tranen rolde over mijn wangen. En terwijl ik lopend verder ging, de weg overstak, de bocht omging zag ik daar die mooie regenboog. Zo voor mijn neus. Het ontroerde mij want hoe mooi dat Hij bij mij was. Wat een geschenk. Wat een intens moment.
Het laatste stuk van mijn loopje luisterde ik naar het prachtige lied van Eline "Je mag ook verliezen". Zij gaf woorden aan mijn verdriet en mijn pijn. Luister het maar eens en voel de tekst met mij mee
Wat als ik breek
Wat als ik niet kan zijn wat jij van mij verwacht
Wat als ik niet in het perfecte plaatje pas
Mag ik er dan zijn?
Wat als ik faal
Wat als ik niet meer waarmaak waar ik ooit voor stond
Waar ik op hoopte ligt in scherven op de grond
Mag ik er dan zijn?
Je mag ook verliezen
Je mag ook verliezen
Jij hoeft niet altijd maar sterk te zijn?
Zo hard gestreden
Gesmeekt en gebeden
Laat het maar los nu
En kom maar bij mij
Ben ik genoeg
Ook als ik nooit meer het succesverhaal zal zijn?
Wat als de pijn in mij een leven lang niet slijt
Is het dan goed?
En mag ik nog mee
Als ik niet snel genoeg de antwoorden weer weet?
Kan ik nog held zijn als de moed me steeds ontbreekt
Is dat ok?
Je mag ook verliezen
Je mag ook verliezen
Jij hoeft niet altijd maar sterk te zijn?
Zo hard gestreden
Gesmeekt en gebeden
Laat het maar los nu
En kom maar bij mij
Hier is een plek
Voor dwalers en falers
Hier is een plek
Voor als het mislukt
Kom als je moe bent
Verward en verslagen
Hier is een plek
Hier vind je rust
Je mag ook verliezen
Je mag ook verliezen
Jij hoeft niet altijd maar sterk te zijn?
Zo hard gestreden
Gesmeekt en gebeden
Laat het maar los nu
En kom maar bij mij
Laat het maar los nu
En kom maar bij mij
Reactie plaatsen
Reacties