Keuzes maken… soms voelt het eenvoudig: kies ik rode of groene druiven, ga ik voor zoet of pitloos, wat eten we vandaag, welke route neem ik tijdens mijn wandeling? Maar er zijn momenten dat de keuzes die voor mij liggen niet zo licht voelen. Keuzes die mijn leven kleuren en waarvan ik de gevolgen nog jaren meedraag.
Toen ik in november 2024 de diagnose borstkanker kreeg, stond mijn wereld op zijn kop. Ineens kwamen er allerlei beslissingen op mij af: welke behandeling kies ik, laat ik me opereren, welke medicijnen ga ik slikken? Veel daarvan lag in handen van artsen, maar toch moest ik telkens weer instemmen, ja zeggen tegen een pad waarvan ik de afloop niet kende.
In die momenten heb ik veel steun ervaren – van manlief, maar ook in stilte bij mijn geloof. Niet omdat ik een duidelijke stem uit de hemel hoorde die zei wat ik moest doen, maar omdat ik in mijn gebed mijn zorgen en twijfels kon neerleggen. Soms gaf dat rust: een innerlijk weten dat ik de juiste stap zette. Soms ook niet, en dan mocht ik leren dat wachten óók een keuze kan zijn.
Tijdens mijn ziekteproces, maar zeker ook daarna, leerde ik dat mijn geloof mij helpt te vertrouwen dat ik niet alles alleen hoef te dragen. Zelfs nu ik nog vijf jaar nabehandeling voor me heb, weet ik dat ik niet in mijn eentje door dit proces ga. Hij gaat samen met mij op pad. Hij laat nooit mijn hand los.
Morgen start ik met een nieuwe behandeling bij InteraktContour: Hersensz, voor mijn hersenletsel dat ik opliep door mijn beroerte in november 2020. Ik heb er veel zin in, maar vind het ook reuze spannend. Het voelt alsof ik een donker bos inloop met een heel klein lampje in mijn hand. Ik zie niet het hele pad dat ik mag bewandelen, maar telkens genoeg licht om de volgende stap te zetten.
Ik weet dat ik mag vertrouwen op Hem, dat Hij als mijn Kompas de weg zal wijzen. Ik mag erop vertrouwen dat als ik een keuze moet maken, Hij mij leidt en zachtjes fluistert: “Deze kant op, vertrouw Mij maar.”
En als ik dan toch een andere keuze maak, of merk dat ik het beter anders had kunnen doen – in mijn herstel of in hoe ik mijn energie verdeel – dan mag ik ervaren dat ik opnieuw mag beginnen bij Hem. Hij kan mijn fouten gebruiken om mij te vormen en mij terug te leiden.
Wat mij helpt bij lastige keuzes, is de stilte opzoeken. Mijn handen vouwen, en het bij Hem neerleggen. Soms ben ik gewoon stil en zoek ik de rust. En soms voel ik juist de uitnodiging om de volgende stap te zetten in vertrouwen, zonder dat ik het hele pad al zie.
Zo ga ik morgen op reis tijdens mijn behandeling, wetende dat ik niet alleen ben. Hij gaat als Gids met mij mee, stap voor stap, en voorziet mijn pad van licht. En ook al is het einde nog niet zichtbaar, ik vertrouw erop dat er een dag komt dat ik na 1,5 à 2 jaar niet meer bezig ben met overleven, maar dat ik weer volop mag leven. Dat is mijn verlangen, mijn hoop en mijn gebed.
Reactie plaatsen
Reacties