Het onderzoek viel mee en tegen. Mee omdat ik gelijk aan de beurt was ondanks dat het nog geen tijd was, het sneller voorbij was dan ik gedacht had en het apparaat waar ik in moest minder eng was dan ik dacht.
Het viel tegen omdat het mij echt een throwback gaf naar mijn borstkanker traject. Het moment dat je opgehaald wordt en afgeleverd wordt bij een omkleedhokje met de tekst: "u mag uw bovenkleding uittrekken dan zie ik u weer aan de andere kant van de deur!" Poeh die hakte er even in. Met een brok in mijn keel en tranen die achter mijn ogen brandde, kleedde ik mij uit en wuifde snel het gevoel weg. De focus moest nu liggen op de scan.
De ruimte voelde koud en kil aan en poeh de tafel en het apparaat alsof ik terug ging in de tijd! Er ging van alles door mij heen terwijl ik ging liggen. Ook deze keer de armen omhoog langs het hoofd. Ik kreeg plakkers op mijn borst, iets om mijn pols en vingers en ik kon nog net uit brengen naar de verpleegkundige, een jonge knul, dat ik het best spannend vindt en claustrofobisch ben voor kleinere ruimten. Hij gaf aan snel te gaan handelen en ik kon altijd roepen. Geruststellende gedachte.
En toen ging de tafel in beweging; van voor naar achter en het apparaat maakte zo'n herrie alsof een vliegtuig opsteeg. Nou ja was het maar zo'n feest. Terwijl ik mijn ogen stijf dicht hield en focuste op mijn ademhaling en aan het tellen was, kreeg ik te horen dat ik mijn adem moest inhouden. En vervolgens wat later dat ik het weer los mocht laten. Dit ging een aantal keren achter elkaar evenals de tafel die in beweging kwam. Stiekem toch even gekeken maar al snel weer mijn ogen gesloten. Het is en blijft een eenzaam gevoel keer op keer als je daar alleen met een ontbloot bovenlichaam ligt. Dit went nooit. Je bent zo kwetsbaar en klein en je kunt geen kant op.
Zo snel als ik aan de beurt was zo snel was het gelukkig ook weer voorbij. Wat duizelig stapte ik het bed af en was ik blij dat het voorbij was. Nu in oktober nog een echo en dan de uitslag. Deze stap is in ieder geval weer gezet en voorbij. De rest van de dag houd ik mijzelf rustig en rust ik vooral uit van de dag van gisteren en de enerverende uren van vanochtend.
Reactie plaatsen
Reacties