Controle houden over alles in je leven en daarbij hoge eisen stellen aan mijzelf. Het is mij niet onbekend echter kostte het uiteindelijk mij veel. Mijn dwang om controle te houden over alles; mijn kinderen, mijn partner, mijn werk en mijzelf zorgde er uiteindelijk voor dat ik de controle compleet verloor en uiteindelijk alleen nog maar kon huilen. Ik was compleet uitgepunt. Ik had mijn lichaam tot het uiterste gedreven alleen maar om te zijn wie ik dacht dat ik graag wilde zijn en om te zijn wie ik dacht dat ik het was. Hopelijk kun je mij nog volgen.
Huilend zat ik die maandag, 6 mei 2024, op kantoor. Ik kon niet meer, ik was op maar ik wilde o zo graag nog door en verder. Ik wilde niet loslaten wat ik zo graag deed; mijn passie mijn werk! Wat was ik bang en verdrietig! Ik voel de pijn en tranen nog steeds als ik dit zo schrijf. De angst voor de toekomst, bang dat ik alles maar dan ook alles kwijt zou raken als ik het vechten nu zou loslaten, bang dat ik nooit meer kon doen wat ik o zo graag wilde, bang voor wat al die andere wel niet zouden denken van mij, bang om andere in de steek te laten, angst om anderen te teleurstellen en angst voor gezichtsverlies. Het was er allemaal in heftige mate aanwezig.
Die dag verloor ik voor mijn gevoel een strijd in de boksring die ik jaren lang aan het bevechten was. De strijd met mijn NAH, mijn hersenletsel. Vier jaar lang had ik keihard gevochten om terug te komen als wie ik was voor mijn NAH. Als degene waarvan ik dacht dat ik wilde zijn of was het meer moest zijn?! Hopelijk snap je mij, voel je mij en zie je mij!
Nu 1,4 jaar later besef ik dat ik een flinke aanslag gedaan heb op mijn reserve batterij. Ik heb mijzelf flink uitgedaagd en geprobeerd alles eruit te halen wat er in zat. Alleen ging dat alles wel ten koste van mijzelf en uiteindelijk ook van degene die mij lief zijn. Was het verkeerd? Had ik het anders kunnen doen? Tsja mogelijk wel maar het is gegaan zoals het gegaan is; een verhaal van doorzettingsvermogen en daadkracht maar dan wel tot het uiterste en ten koste van.... ja van wat? Ik ben en blijf een vechter en mijn werk, mijn passie was alles voor mij. Iedereen die mij kent, weet dat ik hou van mijn baan! Ik was daar goed in en jep dat durf ik te zeggen van mijzelf. Ik weet dat andere daar heel anders over denken echter durf ik hardop te zeggen dat ik goed was in mijn baan als manager.
Echter in het zorgen voor mijzelf was ik niet zo goed de laatste periode voor mijn ziek zijn. Ik leefde van vrije dag naar vrije dag. De weekenden had ik nodig om bij te tanken evenals de vakanties. Ik vocht keihard om de pijn in mijn hoofd, alle overgangsverschijnselen, de werkdruk en NAH klachten maar niet te hoeven voelen. Ik wilde niet zinken en toch gebeurde dat die maandag wel. Ik ging kopje onder en zag geen enkele reddingsboei die mij kon redden.
Ze waren er wel hoor, die reddingsboeien, alleen ik zag ze compleet niet of wilde ik ze misschien niet zien? Mijn lichaam stond in overlevingsstand; ik moest en zou overleven en dat deed ik op mijn manier ook toen ik thuis kwam te zitten.
Dus thuis ging ik gewoon verder met vechten. Ik eiste van alles van mijzelf, zette goals neer die ik moest halen op een dag echter lukte dit uiteraard allemaal niet. Het enige wat ik kon gaan doen was loslaten, mijzelf rust gunnen en geen goals stellen. Uiteindelijk lukte het mij na maanden om mijn vechten op te geven, om mijzelf rust te gunnen en om er gewoon te zijn. Nou ik kan je zeggen zo gewoon was het niet hoor. Dit proces ging echt met vallen en opstaan en veel meer vallen dan opstaan kan ik zeggen. Net alsof je opnieuw leert fietsen.
Net toen ik dacht in wat rustiger vaarwater te zitten kwam in november 2024 het nieuws dat ik hormoongevoelige borstkanker had. Ik kan je zeggen deze kwam hard aan en ik voelde direct dat mijn lichaam, mijn ik en ik weer in een kramp schoten. Hallo standje overleving. Onze wereld stond op zijn kop kan ik je zeggen. Voor de zoveelste keer ging ik de boksring in. Dit keer niet met mijn NAH nee dit keer met mijn borstkanker. De bokshandschoenen had ik al, mijn rug had ik al gerecht, mijn borst stond al vooruit; ik zou deze strijd gaan winnen hoe dan ook!
De komende maand is het de borstkankermaand met het thema 'veerkracht'. Ik zal deze maand een aantal momenten delen vanuit mijn borstkankerreis en over hoe het nu gaat met mij. Heb je vragen voor mij of wil je wat weten schroom niet om mij een berichtje te sturen ik beantwoord ze graag.
Reactie plaatsen
Reacties