Omgaan met veranderde emoties

Deze week staat in het teken van omgaan met veranderde emoties na hersenletsel. Als gevolg van je hersenletsel kunnen emoties veranderen. Ze zijn sterker, zwakker of gewoon helemaal anders dan voor je hersenletsel. Ik herken dat zeer zeker en ik kan je zeggen dat dat best een struggle is.

Ik bedoel daarmee dat het naar is om te ervaren dat je anders op situaties reageert dan voorheen. Dat je sneller uit je slof schiet, dat je sneller emotioneel bent, dat je sneller onzeker bent, etc.

Emoties ervaar je zowel in je hoofd als je lijf en er is altijd een reden waarom een emotie aanwezig is. Door mijn hersenletsel ben ik het vertrouwen kwijt geraakt in mijn lichaam en tel daar mijn borstkanker nog bovenop. Ik heb echt o,o vertrouwen in mijn lichaam. Bij elk pijntje denk ik "het zal toch niet.....''

Vanuit dit ontstaat er angst; angst om nog een beroerte te krijgen en angst om nog een keer kanker te krijgen waar dan ook. En toch schreef ik vanochtend dat ik niet bang ben voor de dood. Hoe zit dat dan?!

Tsja ik snap deze vraag echter vind ik het lastig om deze te beantwoorden. Want de angst voel ik wel degelijk op bepaalde momenten.......Mogelijk mag ik dan ook meer op die momenten mijn handen vouwen en het in Zijn Handen leggen...

Terug naar gisteren; er kwamen veel emoties los bij mij. Ik vertelde over mijn bezoek aan de arts waarbij ik rustig luisterde alsof het over iemand anders ging dan mijzelf. Ik voelde wel een emotie maar deze kwam er niet uit. Ook thuis niet. Ook niet toen manlief thuis kwam. Eigenlijk kwamen de emoties pas die ochtend los.

In de ochtend toen ik de Bijbel aan het lezen was en de angst, boosheid en verdriet uit mijn pen kwam door het woorden te geven op papier. Het verdriet kwam nog meer los toen ik bovenstaande vertelde in de ochtendsessie. Wat was ik verdrietig en wat lastig was het om de tranen te laten gaan. Conclusie; ik ben veel te streng voor mijzelf en mag echt nog liever zijn!

Na de pauze gingen we aan de slag met de Blobboom (zie foto). De vraag was; waar zit je nu in de boom en waar zou je willen zitten. Met daarbij uiteraard een toelichting van jezelf waarom je zit op die plek nu. Hoe het voelt om daar te zitten. Hoe denk je te komen bij het poppetje wat je zou willen zijn. Wat is daarvoor nodig.

Beantwoord de vragen maar eens voor jezelf en kijk eens wat het jou brengt aan info. Ik vond het voor mijzelf best confronterend om in te vullen om dat ik mij momenteel echt het poppetje voel wat uit de boom valt. Ik merk dat ik me wat somberder en verdrietiger voel. En mogelijk speelt het weer daarin ook een rol.

Het liefst wil ik het poppetje in het midden zijn die staat op het plateau en eigenlijk dan nog met mijn gezin/familie om mij heen. Ik weet dat ik daar ooit ga komen echter moet en mag ik mijzelf nu de tijd gunnen om stil te staan bij de pijn en het verdriet wat ik voel.

Ik mag leren liever te zijn voor mijzelf en minder streng, ik mag leren te voelen, echt te voelen en daar dan ook iets mee te doen.

In de middag gingen we uiteraard ook aan de slag met dit onderwerp. We mochten vorm geven aan onze emotie en wat doe je wanneer de emotie oploopt. We startte met het aangeven waar we in de thermometer (0-3 groen/4-6 oranje/7-10 rood)zaten. Vervolgens werden we in drie groepen gedeeld. We kregen de opdracht om een stevige toren samen te bouwen van al het materiaal wat je op de foto ziet. Toen dit klaar was kwam er een bal in het spel en mochten we elkaars toren omgooien. Als deze om lag moest je opnieuw bouwen.

En ja ik weet niet hoe het met jou fanatisme zit maar bij mij zit die vrij hoog met dit soort spellen. We voelen even niet en willen alleen maar los gaan met die bal en zorgen dat de torens omgaan en die van ons blijft staan.

Uiteraard voel je aan je hele lijf dat het veel en intensief is maar stoppen is geen optie. Net voor het eind uiteindelijk wel gedaan maar ik zat toen als ver in het rood tegen de 10 aan zei ik maar maak er maar een 10 van. En dan de vraag waarom ga je zo lang door? Waarom stop je niet eerder? Is dit het waard als je er straks 2 dagen vanaf ligt omdat je alles gegeven hebt nu?

Slik oeps ja dat zet je wel even aan het denken. Ik heb aangegeven dat het mij, denk ik, helpt als er een visuele stopknop is. Afgesproken dat ik zelf iets kan neerleggen daarvoor. Verder haal ik er voor mijzelf uit dat ik veeel meer stop-voel-denk-kies-doe mag gaan doen. Ik heb daarvoor de thermometer weer aangezet op mijn telefoon. Een x aantal keren per dag gaat mijn alarm af en staat er thermometer en weet ik dat het tijd is om in te checken bij mijzelf. Hoe zit ik erbij? Wat heb ik nodig? Maar vooral wat voel!

De dag was weer intens echter met een voldaan gevoel ging ik naar huis. Ik wil zo graag leren en oefenen!

De uitleg dat emoties weleens later los kunnen komen omdat de informatieverwerking ook vertraagd is bij hersenletsel hielp mij wel. Mogelijk is dat het en heeft het gewoon tijd nodig om alle informatie te verwerken. Het bijbehorende verdriet komt dan ook pas later. Alleen mag ik leren het er te laten zijn in plaats van het te blokkeren.