De weken vliegen voorbij. Deze week stonden we stil bij veranderingen in je eigengedrag na hersenletsel. We starten elke bijeenkomst met de vraag hoe zit je erbij vandaag. Zijn er dingen die je wilt delen? Hier komt vaak wel wat los waar we het dan met elkaar over hebben of luisteren naar de andere die het een en ander wilt delen.
Vervolgens kregen we allemaal een leeg a3 vel en een stift. We moesten binnen 30 seconde (volgens mij) tekenen wat in ons op kwam. Vervolgens ging de tekening door naar de rechter buurvrouw of -man en moest hij/zij op datgene wat jij getekend had voort borduren. Dit allemaal in korte tijd. Zo gingen we het hele rondje rond en ontstonden er hilarische tekeningen. We, de dames, hadden dikke pret met elkaar.
Tijdens het tekenen werden we geobserveerd door de cognitieve behandelaar en de ervaringsdeskundige; dit wisten wij niet echter hoorde dit pas toen we klaar waren en het gingen evalueren. De eerste vraag was uiteraard hoe vond je dit om te doen? Wat voelde je bij deze opdracht? Welk gedrag laat je zien? Klopt dit met wat je ook daadwerkelijk voelde? Allemaal vragen waarop vervolgens een mooi gesprek met elkaar los kwam. Waardevol en dankbaar om onderdeel te mogen zijn van deze groep!
Wat ik wel lastig vond was dat de ijsberg (zie foto) ter sprake kwam. Iets wat ik heel veel in mijn werk gebruik hebt en nu mocht ik er zelf mee aan de slaag. Het gaf van binnen de nodige tranen……en verdriet!
We hebben ook stil gestaan bij de vraag wat is er positief veranderd na jouw hersenletsel. Ik vind dit een hele lastige vraag want ik vind de Daan voor mijn NAH veel leuker dan de Daan van nu. Kortom een moeilijke vraag dus die we ook mee mochten nemen om daar eens over na te denken. Ik ben benieuwd wat jij hierop zou benoemen.
De pauze had ik hard nodig om weer even te ontprikkelen en uit te rusten. Dit doe ik heerlijk tekenend met oortjes in en rustige worship music. Even geen prikkels van buiten en even kijken of ik kan ontspannen. Dit lukte deze x maar matig en net zoals altijd vloog de tijd voorbij en zaten we alweer in de zaal voor PMT.
Ook in de PMT gingen we aan de slag met de ijsberg. We deden 2 oefeningen; lopen door de zaal achter 2 personen aan en deze nadoen en lopen met een dienblad met 4 kopjes over een parcours heen. Langs het parcours stonden de andere lotgenoten en die mochten met ballen proberen de 4 kopjes om te gooien op jouw blad.
Ik kan je zeggen dat het veel losmaakte; zeker in de evaluatie bij mij en ook bij anderen. Het lopen met een dienblad en 4 kopjes erop en deze beschermen tegen alle ballen, de hulp weigeren die je aangeboden wordt diverse keren, niet stoppen terwijl je eigenlijk wel wilt stoppen, etc. Een oefening waarin een hoop gevoelt en ervaren werd.
In de evaluatie brak ik, meer omdat ik zoveel voel en leer dat ik dat veel meer mag delen en uiten. Echter ook benoemde ik hier weer dat ik de Daan voor mijn NAH veel leuker vond dan de Daan die ik nu was.
Ik schreef het volgende daarover die avond:
De Daan voor mijn NAH vind ik leuker dan de Daan die ik nu ben. Ik zei het vandaag herhaaldelijke keren en het gaf ook de nodige verdriet en pijn. De lieve reacties van de andere troostte mij en deden mij ook goed alleen voelt het niet zo dat ik nu ook leuk ben.
Toen ik in de avond daar nog eens over nadacht bedacht ik mij dat ik de Daan voor mijn NAH veel makkelijker vond omdat die Daan niet hoefde te voelde. Ze ging gewoon lekker door met alles wat op haar pad kwam. Ze werd gezien, gewaardeerd en telde mee!
De Daan van nu is aan het oefenen om te voelen, om aan te geven wat er is, om andere keuzes te maken die in het belang zijn van haarzelf ondanks wat andere wel niet denken. En dat proces is lastig, verdrietig en spannend. Het is een proces waarbij ik regelmatig bewust mijzelf moet dwingen om te gaan voelen en zeggen tegen mijzelf dat voelen oké is. Dat ik verdrietig mag zijn, dat ik mag huilen, dat ik pijn mag voelen. Ik hoef mij niet groot te houden.
Echter ik vind dit hele proces zo eng oplos te laten wat vast in mij zit. Om die stoffige donkere kamers in mijn hart te openen. De angst om compleet in te storten en niks meer waard te zijn. Wat zullen anderen wel niet denken. En zo gaan er nog honderden vragen door mijn hoofd heen.
Wie ben ik als ik dit aanga en loslaat wat ik voel?
Tijdens de PMT van vrijdag konden we wederom oefenen met denken voelen handelen. Tijdens de oefening werden we geobserveerd en in het rondje konden we aangeven wat we zelf hadden gevoeld en ervaren. Mooi ook altijd de vraag wat haal je eruit voor jezelf wat neem je mee. De gesprekken blijf ik zo bijzonder mooi en kwetsbaar vinden. Deze groep zorg er in ieder geval voor dat ik mij op mijn gemak voel en met plezier er naar toe gaat.
Reactie plaatsen
Reacties