Lieve lezers ik val maar gelijk met de deur in huis; ik vind het leven soms zo vreselijk lastig en ingewikkeld. Ik denk dat ik niet de enige hierin ben en dat is dan ook de reden waarom ik mijn struggles hier deel. Gewoon voor de herkenning en erkenning. En op dit moment heb ik het gewoon lastig met veel facetten van het leven. En nee dat is niet wat je ziet aan mij. Mogelijk als je mij wat beter kent dan kun je het zien. In mijn blik, mijn ogen, mijn houding, mijn manier van praten en doen. Maar de meeste mensen kijken alleen naar de buitenkant! Vullen van alles in; je doet wel dit en dat hoe kan dat dan? Waarom lukt dat dan wel en schrijf je nu dit? Weet je dit vind ik zo lastig. Want wat maakt nou dat wat je niet ziet dat dat er dan ook niet is en/of kan zijn!
Uit ervaring kan ik je zeggen dat wat je niet ziet wel degelijk aanwezig is. En hoe!! Echt neem van mij aan dat niet alles zichtbaar is en dat we mogen leren verder te kijken dan de buitenkant! Daarnaast stel vooral je vragen aan mij als je die hebt en ga vooral niet invullen voor jezelf! Maar goed terug naar mijn gevoel en deze maand november.
Op dit moment ben ik moe, verdrietig, heb ik veel pijn en ben ik zoekende. Deze hele maand november is pittig. Het is een maand waar ik echt tegen op zag. Het is de maand waarin het op 9 november 5 jaar geleden is dat ik mijn niet aangeboren hersenletsel opliep. Daarnaast is november ook de maand waarop ik vorig jaar op 13 november om 17:01 uur het telefoontje van de huisarts kreeg dat er iets gezien was op mijn mammografie van mijn rechter borst wat verder onderzocht moest worden. Uiteindelijk bleek dit borstkanker te zijn. Kortom een maand waarin mijn leven even stil stond en ik beide keren het vertrouwen in mijn lichaam compleet kwijt raakte en eigenlijk dat vertrouwen in mijn lichaam nooit meer gevonden hebt. Het is een maand waarin ik in complete overlevingsstand schakelde om te zorgen dat ik zou overleven op welke wijze dan ook. Wat er ook zou gebeuren.....Ik ging eigenlijk zover dat ik mijzelf compleet uitputte en met een burn out thuis kwam te zitten. Tsja laat ik het nu maar zo noemen want ik begin langzamerhand te beseffen dat dit zo heet en dat ik het ook die naam mag geven!
Het standje overleven is eigenlijk nooit weggeweest. Na mijn niet aangeboren hersenletsel heb ik dit voor mij veilige standje aangenomen. Ik stopte mijn gevoelens ver weg op een plek waar niemand bij kon. En ging gewoon door daar waar ik gebleven was voor mijn hersenletsel.
Nu ik ben gestart met het behandelprogramma Hersenz mag ik de diepte in en mag ik al die opgeslagen emoties doorleven en los gaan laten. Mag ik gaan rouwen om de Daan die er niet meer is en ik kan je zeggen dat dit een pittig proces is. Mijn accu is regelmatig leger dan leeg en opladen gaat niet makkelijk. De momenten dat ik mijn rust pakt, gaat mijn hoofd gewoon door en zelfs in de nachten lig ik te stuiteren in mijn bed of heb ik de gekste dromen. Mijn zenuwstelsel is compleet overprikkeld, staat continue aan en mijn hoofd draait overuren.
Naarstig probeer ik te ontspannen, struin ik internet af na tips, probeer ik bij mijn gevoel te komen met meditatie, ademhaling, schrijf ik, teken ik, wandel ik, bid ik, maar voor alsnog zit ik op slot. Tijdens de dagen van Hersensz komt regelmatig wel wat los maar dat is dan kort en ik heb dan echt zo veel verdriet maar ik kan nog niet komen bij de kern. Nee ik moet zeggen het lukt mij nog niet om het gesloten laatje open te gooien. Ik ben te bang dat ik dan compleet instort, niks meer waard ben, wat zullen anderen wel niet denken........
Geen idee of ik daar komen ga, ik geef mijzelf de tijd; we zijn nog maar net onderweg. Maar goed dit is waarom ik soms het leven gewoon als lastig ervaar en soms er helemaal niks meer van begrijp, mijzelf niet begrijp. Waarom ga ik door terwijl ik bek af ben, waarom pak ik niet mijn rust en waarom blijf ik continue aanstaan?
Mocht jij de gouden tip hebben, een boek aanraden of iets anders dan hoor ik het graag. Ik ga nog even wandelen met manlief en de hondjes en dan kijken of ik nog wat kan ontspannen voordat ik ga slapen. Dank voor het lezen van mijn verhaal!
Reactie plaatsen
Reacties