Jullie zien in het filmpje van twintig seconden hoe ik mijn ontbijt klaarmaak. In werkelijkheid duurde het filmen zo’n twee minuten en de bereiding tien. Dat wilde ik jullie besparen, maar terwijl ik bezig was, viel me opeens op hoe mooi dit momentje eigenlijk een metafoor vormt voor het leven LEVEN.
Voordat mijn ontbijtje er lekker en verzorgd uitzag, gingen er verschillende stappen aan vooraf. Ik maakte keuzes: wat eet ik vandaag, welk fruit neem ik, welke kwark pak ik, kies ik voor de makkelijke cruesli of toch de zaden- en notenmix? Het gebeurde allemaal razendsnel, maar het waren wél keuzes.
En toen besefte ik: als ik mijn leven echt wil LEVEN, moet ik óók keuzes maken. En dat doe ik ook. Alleen… het leven staat niet in één keer kant-en-klaar voor je neus. Het gaat in stappen. Met hobbels, diepe dalen en ook momenten van licht en hoogte.
Kijk maar naar het snijden van de appel. Dat ging niet vanzelf. Maar door goed te kijken, te begrijpen wat er misging, en opnieuw te proberen, lukte het toch. Terwijl ik de appel in kleine stukjes sneed, dacht ik: zo mag ik dat in mijn leven ook doen. Geen grote sprongen willen forceren, maar kleine stukjes, kleine stapjes. Tijd nemen om iets handelbaar te maken. Ja, soms zijn er stukjes die je het liefst zou weggooien omdat ze pijn doen. Maar ook daar mogen we doorheen.
Die kleine stukjes gingen vervolgens de pan in om zacht te worden. Even lekker sudderen. Net zoals jij en ik ook mogen sudderen: rust pakken, smaak toevoegen, nadenken, herpositioneren. Tijd nemen om samen met Hem te onderzoeken wat goed voor je is.
En op het moment dat jij voelt: nu is het goed, nu zijn de stukjes zacht genoeg, dan mag je ze een plek geven in je leven. Dan kun je verder gaan met LEVEN. Niet omdat alles dan opeens makkelijk is, maar omdat je hebt ervaren dat je altijd opnieuw mag beginnen. En dat Hij altijd met je meegaat, welke hobbels er ook komen.
Reactie plaatsen
Reacties